"Ik ben in korte tijd zo rijk geworden"

Harrie Jacobs vertelt

De weg die Harrie aflegde was geen gemakkelijke. Hij kwam een aantal jaren geleden in de schuldsanering terecht, verloor zijn huis, werd ernstig ziek en eindigde uiteindelijk op straat. Maar als je in zijn seniorenappartement binnenstapt is daarvan niets meer te merken. In een opperbeste stemming leidt hij me langs een paar mooie glazen schuifdeuren naar de woonkamer. Alles is er spik en span, er staat een muziekje op en er branden kaarsjes (want daar is hij dol op). Het is er met recht gezellig. “Ik wil ook niet dat dit een zielig verhaal wordt”, zegt Harrie stellig. “Ik ben in korte tijd zo rijk geworden.” Dan gaat hij zitten en vertelt.

Trots op zijn thuis

Harrie woont in een van seniorencomplexen van ’thuis aan de Vlinderlaan in Son en Breugel. “Op zeven minuten lopen van het dorp en op een minuut of vijf wandelen van de bossen. Als ik een auto zou hebben zou die zowat vastgeplakt staan met zijn banden op het parkeerterrein”, lacht Harrie. “Ik ben zo trots op wat ik hier heb. Als je het mij vraagt, kun je het niet veel mooier krijgen dan dit. Ik nodig mensen hier met plezier uit. De meesten staan beneden in de hal al verbaasd te kijken. Het is allemaal zo netjes. Je zou niet zeggen dat dit sociale huur is.”

Alles kwijt

Het geluk dat Harrie uitstraalt staat in schril contrast tot het leven dat hij jarenlang leidde. “Door financiële tegenvallers kwam ik in de schuldsanering terecht. Ik woonde toen nog particulier, maar had eigenlijk geen geld om überhaupt nog iets te huren. Ik heb nog even bij mensen op kamers gewoond, maar dat liep op niets uit. Mijn enige alternatief was toen de straat”, vertelt hij zijn ogen neerslaand. “Daarbij kreeg ik de diagnose longkanker. Ik moest acuut geopereerd worden. Mijn broers en zussen hebben er toen voor gezorgd dat ik een paar maanden kon logeren in een hotel van twee goede vrienden. Zo kon ik uitrusten een aansterken. Ik werd door hen en het hele team giga verwend. Als de gasten weg waren, belden ze altijd naar boven: Harrie, kom je gezellig een hapje eten en een borreltje doen? Het voelde echt als een thuis, dat had ik zo gemist.” Die opvang was alleen maar voor beperkte tijd mogelijk. Harrie kwam vervolgens bij Neos terecht, een daklozenopvang. Daar woonde hij tussen veel alcohol- en drugsverslaafden. Hij beschrijft het als een zware tijd. Vooral vanwege de strijd die hij de mensen om zich heen zag leveren. “Wat me hielp om mezelf staande te houden was bezig blijven. Ik organiseerde en deed mee aan allerlei activiteiten.” Ondertussen bleven Harries broers en zussen zich samen hard maken voor een fijn dak boven zijn hoofd. Met succes.

Droom

Harrie stak zijn woonwensen niet onder stoelen of banken. “Ik wilde maar op een plek wonen en dat was hier in Son en Breugel”, zegt hij stellig. “Toen ik gemaild werd door ’thuis dat er op deze plek een appartement voor me was, durfde ik het niet te geloven. Ik heb ze wel twaalf keer gebeld om te checken of het echt waar was. Ik kon hier ook zo in. Het complete appartement was net gerenoveerd. Alles zag eruit als nieuw. En toen kwam mijn zus ook nog aanzetten met de bank waar ik al zo lang een oogje op had. Mijn jongste broer regelde verlichting en van mijn andere broer kreeg ik deze tv. Ze wilden het zelf toch vervangen, was het verhaal”, vertelt Harrie knipogend. “De eerste avond dat ik hier zat heb ik verbaasd om me heen zitten kijken. Die ochtend werd ik nog wakker in de opvang en nu had ik ineens weer een thuis terug. Na tien jaar. Het leek wel een droom.” 

Samen thuis

Dat Harrie zo blij is met zijn thuis is te danken aan meer dan het appartement alleen. “Vanaf dag één ben ik hier met open armen ontvangen. Zo warm en hartelijk. Er heerst hier echt een wij-gevoel. Als nieuwe bewoner werd ik direct overal bij betrokken.” Harrie vertelt over de wekelijks kopjes koffie die er, voor corona uitbrak, werden gedronken. Over het met elkaar vieren van bijzondere gebeurtenissen en de jaarlijkse uitstapjes met alle bewoners. “Dat moeten we nu even missen, maar het komt vanzelf wel weer. Ik zit in ieder geval nog vol ideeën.” Na een korte pauze gaat hij verder: “We zijn er gewoon voor elkaar. In vergelijking met de andere bewoners ben ik nog jong en mobiel en dus kunnen ze op mij rekenen als er een keer een klusje gedaan moet worden. Wat dat betreft kan ik dan misschien nooit zo terugvallen op mijn buren als zij op mij, maar dat geeft niet. Ik vind het prachtig als ik een doosje koekjes krijg van een dankbare onderbuurvrouw. Dat is me meer waard dan 100 euro in het handje.”

Van appartement naar bistro

Als een van de ‘jonkies’ uit het complex is Harrie een aanwinst voor de bewonerscommissie. Uit zijn verhaal blijkt bovendien dat de organisatie van een feestje aan hem wel besteed is: “Oud en nieuw vierden we jarenlang bij een bewoner beneden, maar op een gegeven moment moest iemand het stokje overnemen. Dat wilde ik wel.” Harrie nam daarmee een aardige uitdaging op zijn nek. Zijn appartement is namelijk een stuk kleiner dan de woning waar het feest daarvoor werd gehouden. “Ik heb de hele woonkamer en keuken leeggehaald om 26 zitplaatsen te creëren. En toen ben ik gaan aankleden: 2.000 kerstlampjes, kersttakken, kerstkleedjes, zilveren schalen vol lekkers, champagnekoelers en - natuurlijk - kaarsen.” Harrie toverde zijn woonkamer om in een heuse bistro. “Ik had al die materialen nog uit de tijd dat ik in de horeca werkte. Niemand die dat hier wist. Mijn buurvrouw had al een paar keer gevraagd of ze moest komen helpen, maar ze mocht van mij pas komen kijken als alles klaar was. Toen ze het resultaat zag schoten de tranen in haar ogen. Voor mij was dit de ultieme manier om oud en nieuw te vieren, samen met al mijn buren. En ik kon zo ook meteen laten zien hoe blij ik ben dat ik hier mag wonen.”

Het Hilton natimmeren

Wat direct opvalt in Harries stulpje is het oog voor detail waarmee het is gedecoreerd. “Allemaal zelf gemaakt”, vertelt hij zijn armen spreidend. Het meest trots is hij op de glazen schuifdeuren en zijn keuken, compleet met inbouwkast. “Met een wandje op wielen! Daar zijn de dames hierboven nog het meest jaloers op.”
Zijn woondromen realiseert Harry grotendeels met gebruikte materialen. En daar geniet hij van. “Dit appartement maakte het voor mij mogelijk om weer mezelf te worden. Ik kan mezelf er helemaal in kwijt. Mijn haard, die is gemaakt van oude kubussen van Ikea. Een bedrijf hier uit de buurt wilde ze wegdoen. Het duurst van de hele constructie zijn de houtblokken zelf”, lacht Harrie. “En met het hout van de vloer van een benedenbuurman betimmerde ik de wanden in de gang en maakte ik een bed-ombouw. Ik zal nooit vergeten wat mijn zus vroeg toen ze me bezig zag: ben je het Hilton aan het nabouwen of zo?”

Weg zorgen

Terugdenkend aan de afgelopen jaren waardeert Harrie ten slotte ook de steun vanuit ’thuis. Daar kon hij van het begin af op rekenen. “Als je vragen hebt kun je er altijd terecht. En die had ik in het begin. Alles liep bij mij namelijk anders, omdat ik een bewindvoerder had. Ik maakte me echt wel zorgen of ik het allemaal kon betalen: de huur, een maand borg, terwijl de huursubsidie nog moest worden aangevraagd. Ik had namelijk geen rooie rotcent. Maar de medewerkster van ’thuis was zo warm in haar benadering. Ze dacht mee en nam al snel al mijn spanningen weg. Uiteindelijk was alles in anderhalve dag geregeld.” Daarmee geeft Harrie een prachtig voorbeeld van wat wij bedoelen met ‘samen ’thuis’.